een stranger in the night

broeder roger was een lieve broeder

hij mocht als enige

mijn vrouw joske noemen

rijzig man

perfect uitgedost

altijd quasi « in forma »

zijn overvolle maçonnieke agenda

waar alleen hij zijn weg in vond

volgde hij stipt

vriendelijke kerel

zwierig met borsalino

gin-tonic in de hand

levensgenieter met stijl

flamboyant in gebaren en kledij

reiziger

zonneklopper

onze broeder roger

heeft tal van maçonnieke rivieren

samen met velen van ons doorzwommen

niets was hem teveel

geen inspanning voor zijn broeders

ging hij uit de weg

hij stond aan de wieg

van de inrichting van onze tempels

de verbouwingen in simonis

volgde hij op de voet

niettegenstaande zijn drukke professionele verplichtingen

een ongeval op de ring rond Parijs

maar 's avonds

stond hij me onderaan

de trap op te wachten

zijn pijn verbijtend

zijn ribben ingetapet

het is mijn plicht

antwoordde hij me

glimlachend

als antwoord

op mijn verwonderde blik

hij was immers mijn eerste opziener

ik

wij allen wisten

dat het onvermijdelijke

er aankwam

maar toch

nog zo plots

ik zal hem altijd

naast me voelen

links naast me

op de noorderkolom

waar de ex achtbare meesters

van catena samenkomen

hij zal er steeds zijn

zijn stevige handdruk

in de broederketen

die handdruk

die naarmate het einde naderde

minder sterk werd

maar altijd toch zo intens liefdevol

bleef

hij is afgereisd naar het eeuwig oosten

ik zal hem herinneren

als die

stranger in the night

hij laat zijn werktuigen

nu rusten

onze lieve broeder roger

de moker

de beitel