2014

2013

boosheid,bitterheid, machteloosheid

het leven heeft velen niet gespaard

ook onze wereld stond weer stil

een wezenloos gevoel

van hoe en waarom

hoe moeilijk ook

toch willen we het licht

opnieuw laten geboren worden

uit onze samengestrengelde handen

waar we het hebben bewaard

dat licht willen we doorgeven aan

u allen 

onze familie onze vrienden

zoek de wijsheid en de schoonheid

met uw hart op een kier

voor liefde, vriendschap en genegenheid

wijsheid wensen we jullie toe

om geluk te vinden

in kleine dingen

wees formidable in 

2014!

josée en guy wensen het jullie van harte

mijn peter

gij

mijn broeder

gij

hebt mij de ogen geopend

ge hebt mij geleid

over struikelblokken en hindernissen

gelijk

gij

mijn broeder

gij

hebt mij behoed

voor alle lusten en lasten

met vuur water en lucht

gelijk

gij

mijn broeder

gij

hebt mij geleerd

te weerstaan en te gaan

in vrijheid en ongebondenheid

gelijk

gij

mijn broeder

gij

bent mij voorafgegaan

op dat moeilijke pad

van begrijpen en verstaan

dankbaar en ontroerend

sta ik nu

kijkend naar jou werktuigen

neergelegd

naast je bewerkte kubiek

die nu verweesd achterblijft

ik

mijn broeder

ik

zal hem inpassen

in de tempel

gelijk

guy

marcelle en roger

een zonovergoten zondag

in gent

goeie vrienden

herinneringen ophalend

aan vroeger

toen het was

hoe wij dachten dat het

zijn moest

nu nog slechts

mijmerend over

hoe wij dat alles ervaren hebben

en hopend op

rustige tijden

ordo ab chao

ik hunker naar de eeuwigheid

een complete utopie

gesproten uit een onbegrip

van de realiteit

mijn realiteit

die mijn ziel in de greep houdt

omdat ze onbegrepen blijft

voor mij

die niet kent wat

chaos is

omdat mijn hoop blijft leven

dat dit ooit orde zou worden

stoppen met denken

alle kastelen

laten wankelen om

te komen

tot een realiteit

die stoelt op eigenheid

gezocht en

gevonden

in deze werkelijkheid
in dit nu

dat wezenloos is
en blijft

mijn droom?

samen denken, zien en voelen

ergens ver weg en toch dichtbij

samen weten en kennen

zoeken en opnieuw niet vinden

dezelfde tekens

dezelfde gebaren

dezelfde symbolische taal

het onmogelijke steeds weer mogelijk maken

omdat evenwaardigheid

eenheid is

in verscheidenheid

mekaar aanvoelen

wat ons scheidt overbruggen

broeders zijn

die een zelfde zoeken behartigen

een handdruk herkennen

een broederkus omarmen

meevoelen bij verdriet

delen in vreugde

in eenheid

dezelfde roos koesteren

dezelfde letter vinden

dezelfde weg gaan

gekropen uit dezelfde aarde

naar hetzelfde licht zoeken

dezelfde moker hanteren

aan dezelfde ruwe kubiek kappen

om samen

dezelfde tempel op te richten

dezelfde broederliefde voelen

en in de diepste eenzaamheid

weten van elkaar

begrijpen zonder woorden

bij volle middag

tussen J en B

waar we thuishoren

tot we de werktuigen neerleggen

bij volle middernacht

na onze samen

volbrachte taak

onze verscheidenheid kennen

onze eenheid bejubelen

Vivat, vivat, semper vivat

Dageraad aan zee

Aquarel als een

omfloerste regenboog

met dauwdruppels

in het oor geboren

Fluisterende

glinsterende theelichtjes

zinderend

brandend op haar oppervlak

Zijdezachte maan die de zon voorafgaat

bij haar klim

en haar nastaart

hoog in het zenit

wanneer ze achter

de horizon

verdwijnt

Droevig herhalend getij

ronkende, bonkende motor

steeds weer

altijd mooi

Zuiverend kristal

met tonen in het kwadraat

en een harmonie van licht

speelt gij ontroerende

momenten vol

20 jaar

lieveke

het is zo

in de lente

dat de bomen botten

nu ben jij daar

aangekomen

je krijgt nieuwe blaadjes

en een ander

jaartal

plots

of toch niet

ben je

twintig geworden

de fleur

van je leven

mijlpalen

ga je nu in de grond

kloppen

wees voorzichtig

kies de juiste

grondlaag

om de vruchten

te kunnen plukken

die je verdient

wij kijken toe

van op de zijlijn

vaak nog bezorgd

maar vol vertrouwen

over de keuze

die je maakt

maar zij zal altijd

voor ons

de juiste keuze zijn

vaarwel

afscheid

is geen weg zijn

want elke dierbare blijft in gedachten

altijd aanwezig

als aanwezig afwezige

afscheid is een

daar zijn samen

met diegenen

die lief en leed

altijd deelden

afscheid wordt

een diepliggend

liefdesmoment

gekoesterd in

het aanwezige licht

memée

gemakkelijk zijn

was aan jou niet besteed

wel oprechte eerlijkheid

steeds helder analyserend

kort en krachtig in

je gebalde bewoordingen

lief en vriendelijk

voor allen die je

dierbaar waren

spitsvondig en scherp

voor alle schijnheiligheid

die onverdraagzaamheid uitstraalde

bezorgd om elkeen

die je lief was

ontroerend vertederend dan

zwijgzaam geworden

door de jaren heen

van betrokkenheid

pépé je liefste medereiziger

in al die tijd die

nu in seconden gevat

tot jou eeuwigheid behoort

denken aan jou

nu de wolken

voor de zon samentrekken

herinneren we ons

hoe het was

volle licht

deugddoende schaduw

een zee van tijd

genieten van vogels

van doorzichtige kristallen dauwdruppels

in het zachte gras

bloemen zien

in de wolken

roze heidekleuring

die doet dromen van geluk

nu samen stilstaan

bij datgene wat nooit meer hetzelfde zal zijn

bij diegene die blijvend aanwezig is

in onze ziel

huilen met een lach

opgaan in de zon

en genieten van de bron

van alle leven

de wind voelen

de harmonie zoeken

in een boom

ochtendstilte ervaren

waarin één heldere

onhoorbaar gouden klank

zichtbaar trilt

een ondoorgrondelijke

aanwezigheid voelen

die ook in het niet daar zijn

de ziel verlicht

koesteren

bewaren dat kostbaar juweel

zoals je wou

voor altijd

winterzonnewende

zoeken naar een nieuw begin

dat opnieuw einde zal worden

tussen verleden en toekomst

tussen toen en straks

een nieuwe start

moeilijk geworden

door pijn en verdriet

door vertwijfeling en wanhoop

een feest tussen donker en licht

dat schaduwen doet verdwijnen

tussen korte en langer

wordende dagen

de sidderende helderheid

zien en voelen

geboren uit vertwijfeling

en kapot geslagen dromen

donkere dagen

getild naar het

licht

naar de bron van het zijn

opnieuw leren leven

dansen in de sneeuw

plenzen in de regen

snakken naar de zon

met moker en beitel

kappend doorgaan

modellerend zoeken

naar hoop

tussen alfa en omega

orde

ik spuw de letters

op een te wit

blad

spijker ze op een kruis

krampachtig hunkerend

naar samenhang

onmogelijk

om de heersende chaos

in mijn getormenteerde

rommelige kop

die de onopgeloste vragen

niet meer kan schikken

te ordenen

de ouderdomsvlekken

op de rug van mijn hand

waarvan de gekromde vingers

de moker krampachtig

omklemd houden

worden opengereten

terwijl doffe gensters

uit mijn granieten

vermoeide

hersens

geslagen worden

daar

waar dromen elkaar

omarmen

zoek ik moedeloos

naar een verlossend woord

dat een gespeld gebaar

verklaart

steen

een steen

mijn steen

onze steen

de sluitsteen

een merkteken

mijn merkteken

ons merkteken

de zon wordt lui

de arbeid is voltrokken

of niet?

de tijd

van het volle licht

komt terug

maar nu zoek ik een lege plek

om te rusten

het geheim

mijn geheim

ons geheim

bewaar ik

veilig

in mijn hart

herinneringen

jullie tekenden voor ons

het labyrint

beitelden jullie merk

in de harde steen

met vaste hand

een groots plan voor ogen

jullie arbeid

staat geregistreerd en gegrift in ons merkmeesterboek

gebeiteld op onze ziel

in ons geheugen

met broederlijke dankbaarheid

stijgen deze herinneringen zwevend

naar onze geest

om samen te smelten

in het gedeelde

geheel

Broederketen

Steeds weer

Samen alleen.

Handen verstrengeld

Schorten als dauw

Bij glinsterende muziek.

Zacht en krachtig

Stilte creërend.

De werkelijkheid

Van een droom

In seconden gevat

Ademloos

Tijdloos toch.

Bijna middernacht

Klinkt een traan

Van broederlijkheid

Tussen zon en maan.

Het begin

Chaotisch bevreesde
Mens
In de
Klamme, donkere
Ijzigkoude stille kilte

Rillend

Slanke, zwarte, flikkering van
Schedel en kaars
Ziltig zout
Bijtend V.I.T.R.I.O.L.
Een wankelende onzekerheid
Die pijn doet

In de ziel

Luisterende onhoorbare
Ziende blindheid
Met
Stramme vingers
Vol parelend zweet

Een grillige herinnering
Aan Het Begin

eliane

Je gaat
Erg onverwacht
Een brandende kaars op mijn salontafel
Blijft achter als herinnering

Ik kende je vaag
Herkende je steeds
Je warme broederlijke omhelzing
Blijft me bij

Een leegte
Wordt het
Bij je thuis
In je Huis

Ik kende je vaag
Erken je steeds

jean

Beminnelijk man
Luisterend oor
Aarzelende stap

Ik kan je enkel nog
Ontmoeten
In mijn gedachten

Dromer
Van de betere
Wereld

Te plots 
Verliet je ons
Voor je reis

Naar het
Eeuwige
Oosten

julien

kunstenaar met woord pen passer en lat die kleuren vat in een ruimte van emoties uitgedacht in een lijnenconfiguratie vastgelegd op wit bristolpapier sierlijke gestalten die het geheim ademloos in zich gevat houden als een te beschermen juweel te broos om werelds te worden voorzichtig zachtaardig stilzwijgend denker die horizonten aftast om uit chaos eenheid te distilleren

maurice

Neem, zei je ons

Het leven in beide handen

Geef, zei je ons

Het leven door met beide handen

Hou van ons

Met heel je hart

Zoals je bent

Zonder schroom

Gulzig moet je drinken

Van de mooie kelk

Die je aangeboden wordt

Smaakvol eten

Van het voedsel

Dat je aangereikt wordt

Geniet met volle teugen

Heb het leven lief!

gab

broeder gab

je pen

ligt wezenloos

in de leegte

die

is

je woorden

geschreven

gesproken

vind ik terug

in mijn beeldloze

droom

het worden

gespelde letters

die me

kil aanstaren

van op ijzig

perkament

ik blik

stemloos

naar jou

stilte

tussen

zon

en

maan

zomerzonnewende

wanneer de poort van de goden gesloten wordt en het licht geen schaduw meer heeft is er amper nog nacht het ogenblik waarin alle eeuwigheid is vervat het eeuwige tegenwoordige met noch tijd noch ruimte is witte rozen worden gekoesterd vuren worden ontstoken als schimmen van hoop de vlammen als bron van leven worden geboren in liefde Vivaldi weerklinkt als het afscheid voor de welverdiende rust met een blik een handdruk een omhelzing wordt bezegeld en wanneer de natuur opnieuw ontwaak en de poort van de mensen ontsloten is keren we terug en zullen opnieuw vruchten uit onze arbeid leren putten

dagdroom

roestige
zonnestralen
ketenen het
skelet
naast mijn
schrijftafel
aan mijn
bureaustoel

blauwig
weerkaatst
het verschaald
behang
in de
doorzichtige spiegel
waarin het plafond opfleurt

volle middag
kondigt de hees
klinkende
kerkklok
van op het belfort
aan

de kaarsen
schitteren
om licht
aan de
beginnende arbeid
te geven

oefening baart
kunst
ook bij het
kappen
met een moker
op een botte
beitel

gedachteloos
probeer ik
op te gaan
in het
fascinerend rituaal
totdat
bij volle
middernacht
de realiteit
weer ontwaakt

vertwijfeling

terwijl de zon

te haastig verdwijnt

aan de einder

naar waar ik

in gedachten reis

getuigt de maan

van mijn wilde

chaotische

overpeinzingen

die kant noch wal

raken

waarom kan ik

geen orde scheppen

in mijn verlangens

en keuzes maken

tussen de aangereikte

paden?

waarom zijn mijn struikelblokken

steeds zo intens

aanwezig

en kan ik geen

hulp aanvaarden

bij het opruimen?

waarom blijf ik koppig

volharden

en ga ik verder

op de gekozen weg

die steeds

zinlozer lijkt te worden?

zal ik de oplossing

kunnen ontwarren

midden in mijn pentagram

of op de omtrek

van mijn oneindige cirkel?

welke rituelen

blauw wijnrood zwart of wit

zullen het zoeken

naar mijn utopia

mogelijk maken

en mij wijsheid verschaffen?

of blijft ik achter

zonder kracht

bij het inglijden van de zon

in de nacht

die te plots eeuwig wordt?

met moker en beitel

moet ik

opnieuw leren kappen

naar schoonheid toe

Mijn kleindochter Shana

Toen…

Vroeger

Onbeholpen

Zat je

Afhankelijk

Naast ons

Lief, teder

Een witte wolk

Geen regenbui

Kon je verstoren

Geen storm in zicht

Nu word je vrouw

Je ontglipt ons

Je stijgt op

En vliegt weg

We hadden je

Nog zo graag

In ons stulpje

Bewaard, gekoesterd

We wisten dat

De pijn ooit komen

Zou

Maar zo is het

Goed

Zo hoort het

Nu…