orde

ik spuw de letters

op een te wit

blad

spijker ze op een kruis

krampachtig hunkerend

naar samenhang

onmogelijk

om de heersende chaos

in mijn getormenteerde

rommelige kop

die de onopgeloste vragen

niet meer kan schikken

te ordenen

de ouderdomsvlekken

op de rug van mijn hand

waarvan de gekromde vingers

de moker krampachtig

omklemd houden

worden opengereten

terwijl doffe gensters

uit mijn granieten

vermoeide

hersens

geslagen worden

daar

waar dromen elkaar

omarmen

zoek ik moedeloos

naar een verlossend woord

dat een gespeld gebaar

verklaart

steen

een steen

mijn steen

onze steen

de sluitsteen

een merkteken

mijn merkteken

ons merkteken

de zon wordt lui

de arbeid is voltrokken

of niet?

de tijd

van het volle licht

komt terug

maar nu zoek ik een lege plek

om te rusten

het geheim

mijn geheim

ons geheim

bewaar ik

veilig

in mijn hart

herinneringen

jullie tekenden voor ons

het labyrint

beitelden jullie merk

in de harde steen

met vaste hand

een groots plan voor ogen

jullie arbeid

staat geregistreerd en gegrift in ons merkmeesterboek

gebeiteld op onze ziel

in ons geheugen

met broederlijke dankbaarheid

stijgen deze herinneringen zwevend

naar onze geest

om samen te smelten

in het gedeelde

geheel

Broederketen

Steeds weer

Samen alleen.

Handen verstrengeld

Schorten als dauw

Bij glinsterende muziek.

Zacht en krachtig

Stilte creërend.

De werkelijkheid

Van een droom

In seconden gevat

Ademloos

Tijdloos toch.

Bijna middernacht

Klinkt een traan

Van broederlijkheid

Tussen zon en maan.

Het begin

Chaotisch bevreesde
Mens
In de
Klamme, donkere
Ijzigkoude stille kilte

Rillend

Slanke, zwarte, flikkering van
Schedel en kaars
Ziltig zout
Bijtend V.I.T.R.I.O.L.
Een wankelende onzekerheid
Die pijn doet

In de ziel

Luisterende onhoorbare
Ziende blindheid
Met
Stramme vingers
Vol parelend zweet

Een grillige herinnering
Aan Het Begin

eliane

Je gaat
Erg onverwacht
Een brandende kaars op mijn salontafel
Blijft achter als herinnering

Ik kende je vaag
Herkende je steeds
Je warme broederlijke omhelzing
Blijft me bij

Een leegte
Wordt het
Bij je thuis
In je Huis

Ik kende je vaag
Erken je steeds

jean

Beminnelijk man
Luisterend oor
Aarzelende stap

Ik kan je enkel nog
Ontmoeten
In mijn gedachten

Dromer
Van de betere
Wereld

Te plots 
Verliet je ons
Voor je reis

Naar het
Eeuwige
Oosten

julien

kunstenaar met woord pen passer en lat die kleuren vat in een ruimte van emoties uitgedacht in een lijnenconfiguratie vastgelegd op wit bristolpapier sierlijke gestalten die het geheim ademloos in zich gevat houden als een te beschermen juweel te broos om werelds te worden voorzichtig zachtaardig stilzwijgend denker die horizonten aftast om uit chaos eenheid te distilleren

maurice

Neem, zei je ons

Het leven in beide handen

Geef, zei je ons

Het leven door met beide handen

Hou van ons

Met heel je hart

Zoals je bent

Zonder schroom

Gulzig moet je drinken

Van de mooie kelk

Die je aangeboden wordt

Smaakvol eten

Van het voedsel

Dat je aangereikt wordt

Geniet met volle teugen

Heb het leven lief!

gab

broeder gab

je pen

ligt wezenloos

in de leegte

die

is

je woorden

geschreven

gesproken

vind ik terug

in mijn beeldloze

droom

het worden

gespelde letters

die me

kil aanstaren

van op ijzig

perkament

ik blik

stemloos

naar jou

stilte

tussen

zon

en

maan

zomerzonnewende

wanneer de poort van de goden gesloten wordt en het licht geen schaduw meer heeft is er amper nog nacht het ogenblik waarin alle eeuwigheid is vervat het eeuwige tegenwoordige met noch tijd noch ruimte is witte rozen worden gekoesterd vuren worden ontstoken als schimmen van hoop de vlammen als bron van leven worden geboren in liefde Vivaldi weerklinkt als het afscheid voor de welverdiende rust met een blik een handdruk een omhelzing wordt bezegeld en wanneer de natuur opnieuw ontwaak en de poort van de mensen ontsloten is keren we terug en zullen opnieuw vruchten uit onze arbeid leren putten

dagdroom

roestige
zonnestralen
ketenen het
skelet
naast mijn
schrijftafel
aan mijn
bureaustoel

blauwig
weerkaatst
het verschaald
behang
in de
doorzichtige spiegel
waarin het plafond opfleurt

volle middag
kondigt de hees
klinkende
kerkklok
van op het belfort
aan

de kaarsen
schitteren
om licht
aan de
beginnende arbeid
te geven

oefening baart
kunst
ook bij het
kappen
met een moker
op een botte
beitel

gedachteloos
probeer ik
op te gaan
in het
fascinerend rituaal
totdat
bij volle
middernacht
de realiteit
weer ontwaakt

vertwijfeling

terwijl de zon

te haastig verdwijnt

aan de einder

naar waar ik

in gedachten reis

getuigt de maan

van mijn wilde

chaotische

overpeinzingen

die kant noch wal

raken

waarom kan ik

geen orde scheppen

in mijn verlangens

en keuzes maken

tussen de aangereikte

paden?

waarom zijn mijn struikelblokken

steeds zo intens

aanwezig

en kan ik geen

hulp aanvaarden

bij het opruimen?

waarom blijf ik koppig

volharden

en ga ik verder

op de gekozen weg

die steeds

zinlozer lijkt te worden?

zal ik de oplossing

kunnen ontwarren

midden in mijn pentagram

of op de omtrek

van mijn oneindige cirkel?

welke rituelen

blauw wijnrood zwart of wit

zullen het zoeken

naar mijn utopia

mogelijk maken

en mij wijsheid verschaffen?

of blijft ik achter

zonder kracht

bij het inglijden van de zon

in de nacht

die te plots eeuwig wordt?

met moker en beitel

moet ik

opnieuw leren kappen

naar schoonheid toe

Mijn kleindochter Shana

Toen…

Vroeger

Onbeholpen

Zat je

Afhankelijk

Naast ons

Lief, teder

Een witte wolk

Geen regenbui

Kon je verstoren

Geen storm in zicht

Nu word je vrouw

Je ontglipt ons

Je stijgt op

En vliegt weg

We hadden je

Nog zo graag

In ons stulpje

Bewaard, gekoesterd

We wisten dat

De pijn ooit komen

Zou

Maar zo is het

Goed

Zo hoort het

Nu…

mislukking

waar sta ik

nu

ben ik bezig

te leven

of sterf ik

traag

glijdt de zon

stilaan

naar het duistere

zijn

waar ik niet meer

zal

weten

wat

ik was

wordt de

rekensom

van mijn 

betrachtingen

geïndexeerd

door de

anonieme

waarnemer

die de

nuloperatie

registreert

Ann

Je lag er zo stil

En zo rustig

Je glimlach niet getrokken

Niet verkrampt en geen rimpels

Heel sereen lag je

Na ongeremde inzet

Je ogen waren gesloten

Alsof je vredig sliep…

herfst

vroege sneeuw spookt in mijn kop en koude, druilerig kille gedachten drijven mistige regenwolken doorheen mijn bermudadriehoek waar chaotische overwonnen gewaande hersenspinsels zonder samenhang opduiken aquarellen dwarrelen tussen de herfstbladeren naar mijn cortex en klitten samen tot chrysanten kunstzinnig geschikt als tranen op een stinkende lijkwade die zich te lang in het zonlicht koesterde en waaruit na de nieuwe winter mijn sluimerende ideeën vruchtbaar kunnen ontkiemen

mijn zoekende traditie?!

de tattoo op mijn ziel als het collectieve in mijn geheugen het ongekende weten als verbijsterende intuïtie de mystieke droom als water dat oeverloos uitdeint snakkend naar kennis die weten is in wording uitmondende rustige onrust plaats makend voor het gepieker met de luisterende vraagtekens de eerste niet gehoorde klank die wakker schiet als uit een slaap de onbestaande stilte overstijgend die kiezeltjes strooit op een wazige weg waar een ster helder straalt

mijn ruwe kubiek

waar ben ik

kijk ik tegen de zon aan

of is het de maan

ben ik gelukkig

waarom dan die tranen

wat ging er verloren

samen met dat woord

zijn de verwelkte rozen

de oorzaak

of ligt die in mijn zijn

besloten

ik schreeuw over de daken

maar raak de horizon

niet

kraaien kijken verwonderd toe

de ster

verbleekt bij

mijn vertwijfeling

waar is mijn hoop

blijft enkel

mijn ontgoocheling over

worden de zandpyramiden

weggeblazen door mijn

innerlijk onstuimige storm

die doorraast

zonder stoppen

mijn beitel is zoek

rode rozen

demonen spelen cricket achter

mijn oogleden

zwarte rook stijgt op uit

het pas gedolven graf

terwijl kindsoldaten

een tango dansen

met hun veel te grote

kalasjnikovs

waar blijft de hoop

de liefde

is gedoofd

welk geloof

houdt me overeind

in wat

of blijf ik huilen

met de wolven

in mijn naakte bos

tussen de omgewaaide

eiken

die afgeknakt

proberen opnieuw

op te staan

maar aan de bliksemschichten

niet kunnen ontsnappen

rode rozen op een brandend

kruis

splitsen mijn

bewustzijn in vertwijfeling

uiteen

ik bezwijk

onder de zinloosheid