dinsdag 5 november 2019


neen,
niet enkel een geheim

veel meer dan mensen
kunnen snappen
delen we

we zijn
broeders

aanvoelen, weten, zien
begrijpen zonder
woorden

we zijn
immers broeders

samen
glimlachen
samen
wenen

die traan
die lach
zo delen
we onze vreugde
ons verdriet
zonder woorden
innig

van volle middag
tot volle middernacht
broeders
verenigd
voor altijd

eens aanvaard
onze eed gestand
gaan wij onze eigen weg
elk apart
maar toch samen
in ons zoeken
in ons
vinden
in ons
zijn

een handdruk
een omhelzing
een blik

het geheim
tussen ons
dat enkel wij kunnen
ontdekken


gelukkig zijn

de straten
zijn leeg
de regen
stopte

vogels beginnen
te kwetteren

waarom zwijgen ze
als het regent ?

luisteren ze naar de druppels
die zingen
in de wind ?

de stilte in mijn hoofd
wordt aangenaam
louterend bijna
na een te lang
te woelig verdriet

ik sta stil
ik wacht
ik denk aan de stilte
zij betekent meer dan een afwezigheid
van geluid

ik neem de stilte in me op
een moment van rust
om te koesteren

in mijn grot
zie ik mijn ideeën
dansen
ik blik naar mijn
nieuwe oude wereld

een wereld


theo
broeder merkmeester

ik herinner me nog
onze laatste duvel
aan de bar in de persil

je vertelde me gepassioneerd
van de provence

je genoot
met volle teugen

carpe diem
lachten we

ik zou eens afkomen

we wisten beiden
dat me dat niet zou lukken
ik kon niet zover meer rijden
met de wagen

tijdens de laatste zitting
van de sluitsteen
zat je naast me aan het banket
helemaal achteraan links

gepraat hebben we
over de gedichten van je vrouwtje

ik had zopas haar laatste bundel
ontvangen

je zou hem nog laten signeren
en hem mij de volgende keer
opnieuw overhandigen

er kwam geen volgende keer

droom van de provence

goeie reis lieve broeder merkmeester