zomerzonnewende

wanneer de poort van de goden gesloten wordt en het licht geen schaduw meer heeft is er amper nog nacht het ogenblik waarin alle eeuwigheid is vervat het eeuwige tegenwoordige met noch tijd noch ruimte is witte rozen worden gekoesterd vuren worden ontstoken als schimmen van hoop de vlammen als bron van leven worden geboren in liefde Vivaldi weerklinkt als het afscheid voor de welverdiende rust met een blik een handdruk een omhelzing wordt bezegeld en wanneer de natuur opnieuw ontwaak en de poort van de mensen ontsloten is keren we terug en zullen opnieuw vruchten uit onze arbeid leren putten