terwijl de zon
te haastig verdwijnt
aan de einder
naar waar ik
in gedachten reis
getuigt de maan
van mijn wilde
chaotische
overpeinzingen
die kant noch wal
raken
waarom kan ik
geen orde scheppen
in mijn verlangens
en keuzes maken
tussen de aangereikte
paden?
waarom zijn mijn struikelblokken
steeds zo intens
aanwezig
en kan ik geen
hulp aanvaarden
bij het opruimen?
waarom blijf ik koppig
volharden
en ga ik verder
op de gekozen weg
die steeds
zinlozer lijkt te worden?
zal ik de oplossing
kunnen ontwarren
midden in mijn pentagram
of op de omtrek
van mijn oneindige cirkel?
welke rituelen
blauw wijnrood zwart of wit
zullen het zoeken
naar mijn utopia
mogelijk maken
en mij wijsheid verschaffen?
of blijft ik achter
zonder kracht
bij het inglijden van de zon
in de nacht
die te plots eeuwig wordt?
met moker en beitel
moet ik
opnieuw leren kappen
naar schoonheid toe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten