Toen…
Vroeger
Onbeholpen
Zat je
Afhankelijk
Naast ons
Lief, teder
Een witte wolk
Geen regenbui
Kon je verstoren
Geen storm in zicht
Nu word je vrouw
Je ontglipt ons
Je stijgt op
En vliegt weg
We hadden je
Nog zo graag
In ons stulpje
Bewaard, gekoesterd
We wisten dat
De pijn ooit komen
Zou
Maar zo is het
Goed
Zo hoort het
Nu…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten