Ik voel rillend
je wezenloze droom naast me
als onbewerkt marmer uit
Turkse rotsen
gehouwen.
Ik begrijp
de kleurloze beelden
niet.
Je schaduw
tegen het uitbundig
zonlicht
doet me
huiveren.
Ik denk aan vroeger.
De klanken van je uitgedoofde
stem
tegen een achtergrond
van bonkende golven
uit een roerloze
zee.
Een rivier die ontspringt
in de bergen
van het heelal
waar de wolken
wonen
die mijn bewustzijn
inpalmen
zodat ze mijn eigen zijn
omarmen.
Zij willen begrijpen
wat niet is.
Om de droom
in mijn onderaardse grot
te vermoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten